Zinmakers: Luciano doet wat nodig is, ook op openbare plekken

04 mei 2022

In de rubriek Zeno Zinmakers vertellen onze professionals over hun zin om te zorgen. In deze editie staat zelfstandig zorgprofessional Luciano (31) centraal.

Luciano moest eens een vrouwelijke cliënt fixeren midden in de Ikea. Dat was noodzakelijk om haar onder controle te krijgen, nadat ze vanuit het niets een winkelschap volledig leeg trok en daarna mijn collega aanviel. Later dacht hij: hoe zou dit er voor andere mensen hebben uitgezien? ‘Als ik zelf een donkere gozer van 1 meter 90 op een meisje zou zien liggen, dat ook nog eens schreeuwt dat ze dat niet wil… Ja, dan zou ik ook denken: wat is daar aan de hand? En moet ik niet ingrijpen?’, zegt Luciano met een grote glimlach.

Doen wat nodig is

Soms haalden mensen de politie erbij. Kon Luciano weer uitleggen wat zijn relatie was tot de cliënt. Dan kwam het natuurlijk altijd goed. En weet je wat het is, zegt hij, op het moment zelf denk je niet na over wat anderen ervan zouden kunnen vinden. ‘Als er iets gebeurt, doe je altijd wat nodig is. Voor de veiligheid van de cliënt, maar ook die van jezelf en die van andere mensen. Maar natuurlijk, het is lastig als er iets op een openbare plek gebeurt. Er wordt toch naar je gekeken.’

Geen Excel, maar voetballen

Wie Luciano vijftien jaar geleden had verteld dat hij dit werk zou gaan doen, had hij voor gek versleten. Gymleraar ging hij worden. Zelf is hij een verdienstelijk amateurvoetballer bij vv Sliedrecht, al stopt hij na dit seizoen. Tijdens de opleiding bleek Luciano vooral het sporten zelf leuk te vinden, en het lesgeven minder. Elk uur 25 nieuwe kinderen die kwamen uitrazen, was te veel van het goede. Toen hij een bijbaan kreeg bij ASVZ, bleek hij wél met jongeren met een licht verstandelijke beperking om te kunnen gaan. Uiteindelijk won dat het van de studies marketing & communicatie en bedrijfseconomie die hij later nog volgde. ‘Als ik tijdens mijn stage Excel-lijsten zat in te voeren, dacht ik: ik zou nu liever met die cliënten op pad zijn. Voetballen, fietsen, naar de bios. Dat vond ik leuker.’

Zeno-filosofie

En dus besloot Luciano om definitief de zorg in te gaan. Sinds drieënhalf jaar doet hij dat (deels) als zzp’er bij Zeno. ‘De filosofie van Zeno sluit aan bij hoe ik altijd gewerkt heb. De opdrachten zijn divers en voor overleg kan ik altijd terecht. Of dit nu praktisch is of zorginhoudelijk. Wat Zeno kenmerkt, is dat er altijd wordt gekeken wat er wél kan bij cliënten. Dat is lang niet overal het geval in de zorg.’

We proberen het gewoon wéér

Neem bijvoorbeeld zijn huidige opdracht. Hier ondersteunt hij bij een 2-op-1 begeleiding van een cliënt, aan wie de bestaande begeleiders hun handen (te) vol hadden. ‘Toen we eens op de markt vis gingen halen en het hem te lang duurde, haalde hij zijn geslachtsdeel uit zijn broek en begon te schreeuwen. Op z’n zachtst gezegd geen geslaagd uitje. Maar de visie van Zeno – en die van mij – is: we gaan het volgende week gewoon weer proberen. Om de wereld van de cliënt te vergroten, moeten we op zoek gaan naar die succeservaring. Terwijl vaak de eerste reactie is: “Nou, laten we deze week maar niet gaan.” Dan val je terug in de oude situatie, waarin hij nooit het terrein afkwam.’

Geduldig en vasthoudend

Zo lukte het ook om met de betreffende cliënt naar diens moeder te gaan; anderhalf uur heen en anderhalf uur terug. ‘Ook zijn we een dagje naar de dierentuin geweest. En we zijn met hem uit eten geweest in het dorp. Het is mooi om in overleg met de opdrachtgever en de moeder van de cliënt die vrijheid te krijgen. Dat maakt mijn werk leuker. Maar belangrijker nog: het is beter voor de cliënt, die zich daardoor meer onderdeel voelt van de maatschappij. Bij Zeno geloven we dat een cliënt uiteindelijk altijd stappen maakt. Je moet alleen geduldig en vasthoudend zijn.’

werken bij zeno