Zinmakers: Idil is nog elke dag blij dat ze voor de zorg heeft gekozen

In de rubriek Zeno Zinmakers vertellen onze professionals over hun zin om te zorgen. In deze editie: zelfstandig zorgprofessional Idil.

Als jonge student wist Idil het zeker: op een dag zou ze in de rechtszaal staan. Pleitend als advocaat. Of misschien wel als rechter of officier van justitie. Wat ze het leukst zou vinden, dat zou ze tijdens haar rechtenstudie gaan uitzoeken. Maar toen begon ze aan die studie. En bleek het toch wat minder leuk dan gedacht. Saaier vooral. Is dit eigenlijk wel wat ik wil, dacht ze steeds vaker. Thuis hoorde ze regelmatig enthousiaste verhalen van haar zus. Als begeleider in gehandicaptenzorg en geestelijke gezondheidszorg vertelde zij hoe ze dagelijks het leven van mensen mooier maakte.

Geïnspireerd door haar zus

Idil raakte geïnspireerd door de verhalen van haar zus. ‘Als advocaat kun je ook iets betekenen voor mensen, maar op een andere manier,’ vertelt ze. ‘Er gaat heel veel papierwerk achter een bureau aan vooraf. En uiteindelijk bereik je misschien niet eens het gewenste resultaat. Ik twijfelde of dat me uiteindelijk voldoening zou geven. Ik wilde de hele dag met mensen bezig zijn, écht iets wezenlijks betekenen in iemands leven. Dus toen dacht ik: ik moet ook de zorg in.’

Onzeker

Op laag niveau instappen? Dat is niet Idils stijl. Dus besloot ze om na haar opleiding te gaan werken met mensen met gedragsproblematiek. ‘Ik hou wel van een uitdaging,’ knipoogt ze. En die kwam ze tegen. Meteen al. Op een van de eerste dagen werd ze geconfronteerd met een cliënt met gedrags- en hechtingsproblemen, die aan haar haren trok en haar bespuugde. ‘Ik wist niet hoe ik moest reageren, voelde me onzeker. Dat merkte die cliënt ook. Hij nam een loopje met me, ging me testen. Dat was absoluut geen fijn gevoel.’

Beste vrienden

Maar zoals gezegd: Idil houdt van een uitdaging. Dus zat ze niet bij de pakken neer, maar probeerde ze de situatie om te draaien. ‘Ik heb een cursus weerbaarheid gevolgd. Daar leerde ik hoe ik het best kon handelen in verschillende situaties. De eerstvolgende keer pakte ik het precies aan zoals ik had geleerd. Ik zag direct dat de cliënt anders reageerde. Sindsdien gaat het stukken beter. Ondanks zijn hechtingsproblemen zegt hij vaak tegen me: wij zijn beste vrienden, toch? Dat vind ik echt prachtig.’

Vak in de vingers

Dit succes gaf Idil het vertrouwen dat ze nodig had. ‘Daarna wist ik zeker: ik kán dit. Achteraf ben ik ook blij dat ik direct in het diepe ben gesprongen en met mensen met gedragsproblemen ben gaan werken. Stel ik was begonnen op een groep met mensen in een rolstoel, die niet zoveel kunnen. Dan had ik het vak niet zo snel onder de knie gekregen. Inmiddels doe ik dit werk vierenhalf jaar en voel ik dat ik het vak helemaal in mijn vingers heb.’

Grenzen aangeven

Haar geheim? ‘Doorzettingsvermogen en geduld. Dat is belangrijk, want je hebt een situatie niet van de ene op de andere dag veranderd. Daarnaast kan ik goed grenzen aangeven. Ik ga tot een bepaalde hoogte mee met de wensen van een cliënt, maar verlies nooit de structuur uit het oog. Als je iets hebt toegegeven, kun je niet zomaar terug. Die aanpak werkt. Zelfs als ik voor het eerst op een groep sta, zeggen collega’s: ‘Het lijkt wel of je hier altijd staat!’ Van cliënten hoor ik regelmatig: ‘Jij werkt zeker al langer in de zorg?’ Dat zijn de grootste complimenten die ik kan krijgen. Ik ben nog elke dag blij dat ik ben geswitcht naar de zorg. Dit werk geeft veel meer voldoening dan mijn rechtenstudie.’