Nieuws en kennis

nieuwsberichten en informatievoorziening van Zeno

Direct hulp nodig? Bel: +31 184 63 67 12

Zinmakers: na veertien jaar in de intensieve zorg kan Bobby zich nog steeds verbazen

In de rubriek Zeno Zinmakers vertellen onze professionals over hun zin om te zorgen. In deze editie: zelfstandig zorgprofessional Bobby (33). Als je in Sliedrecht woont, kijk je niet op van mensen met een beperking. Je komt de cliënten van bijvoorbeeld zorgorganisatie ASVZ overal tegen. Op straat, in de supermarkt, bij de voetbalvereniging. Ze worden […]

In de rubriek Zeno Zinmakers vertellen onze professionals over hun zin om te zorgen. In deze editie: zelfstandig zorgprofessional Bobby (33).

Bobby de Bruin, zorgprofessional bij Zeno

Als je in Sliedrecht woont, kijk je niet op van mensen met een beperking. Je komt de cliënten van bijvoorbeeld zorgorganisatie ASVZ overal tegen. Op straat, in de supermarkt, bij de voetbalvereniging. Ze worden niet weggestopt, maar maken deel uit van de samenleving. De manier waarop je daarmee omgaat, is voor iedereen anders. Bobby de Bruin vond het nooit gek. Hij ontliep ze niet, zoals sommige dorpsgenoten. Sterker, hij zocht actief contact. In de kantine van vv Sliedrecht schoof hij wel eens aan bij het G-elftal. Hoe zij een simpel voetbalwedstrijdje op zaterdagochtend benaderden, vond Bobby geweldig. ‘Voor hen was elke wedstrijd een Champions League-finale. Ze namen het ontzettend serieus. Dat ik een praatje kwam maken, vonden ze leuk. Zelf kreeg ik er ook een goed gevoel van.’

Bord naar je hoofd
Het was dan niet zo gek dat Bobby enthousiast reageerde toen hij in de voetbalkantine werd benaderd voor een bijbaantje bij ASVZ. Hij kende de verhalen over de intensieve begeleiding. En ja, ook hij kreeg tijdens zijn eerste dienst een bord naar zijn hoofd. En ja, ook zijn shirt werd kapot gerukt. ‘Maar uiteindelijk kreeg ik die jongen toch ontspannen op bed. Dat gaf me toen zo’n goed en voldaan gevoel, dat ik dacht: ja, dit is iets voor mij.’

Douchetrauma
Na veertien jaar in de intensieve begeleiding – waarvan drie jaar in dienst bij Zeno en inmiddels ruim een jaar als zzp’er – is de rustige Bobby een vat vol verhalen. Van alles maakte hij mee. Zoals de situatie met een man die zijn bed niet uitkwam, zijn kamer onder de ontlasting smeerde en het personeel aanviel als hij moest douchen. Hij had in een psychiatrische kliniek een trauma opgelopen bij het douchen. Niet gek dus dat hij spanning had als hij moest gaan douchen. Soms viel hij ons aan, maar we bleven gewoon staan. We zetten hem terug op zijn douchestoel en hielden dat wekenlang vol. We praatten op hem in: we zijn hier niet om jou pijn te doen, maar alleen om jou te douchen. Inmiddels gaat het supergoed, is hij onderdeel van de groep en gaat hij mee boodschappen doen.’

Keuzestress bij de loempiakraam
Of neem die jongere cliënt, die zijn bed niet uitkwam en nooit in het dorpscentrum kwam. Dankzij de begeleiding vanuit Zeno ging hij stap voor stap vooruit. Inmiddels gaat hij mee naar het dorp, al gebeurt er wel eens wat. Zoals die keer dat de cliënt geen keuze kon maken bij de loempiakraam en Bobby de knoop voor hem doorhakte. Een pasteitje zou het worden. Het schouderklopje van de cliënt was wel erg stevig; daarna viel hij Bobby aan. Achter de loempiakraam moest hij hem fixeren, met hulp van zijn collega die toesnelde vanaf de viskraam. ‘Maar waar anderen direct terug zouden gaan naar de zorgorganisatie, hebben wij even later alsnog met z’n drieën geluncht op het terras. Zo behaalden we tóch een succes.’ Bobby en zijn Zeno collega’s gaan door, ook wanneer dat minder vanzelfsprekend is.

Geen worstelwedstrijd
Bobby zag regelmatig hoe het niet moet. Zoals bij die instelling waar vier begeleiders zich zichtbaar voorbereidden op een escalatie, wanneer een cliënt spanning opbouwde. ‘Ik wist echt niet wat ik zag,’ zegt Bobby. ‘Door zich zo nadrukkelijk voor te bereiden, vergrootten ze de spanning bij die cliënt alleen maar. En waarom moet je er met vier man opduiken? Dan gaat de cliënt ook voor vier man vechten. Mijn overtuiging is: hoe rustiger je blijft, hoe sneller je de cliënt rustig krijgt. Het is geen worstelwedstrijd waar een winnaar uit moet komen.’

Toekomstplannen
In de toekomst zou Bobby best zorgorganisaties en begeleiders willen adviseren over de aanpak die volgens hem het best werkt. Ook filosofeert hij wel eens over een eigen dagbestedingslocatie. ‘Dit werk is geweldig, maar ik kan me voorstellen dat er een moment komt dat het fysiek te zwaar wordt. Dan wil ik graag op een andere manier bij deze doelgroep betrokken blijven. Weet je wat het is? Deze mensen hebben er niet zelf voor gekozen om zo te zijn. Daarom verdienen ze de beste zorg. En vaak kunnen ze meer dan je denkt. Dat verbaast me elke keer weer. Ja, ook na veertien jaar. Als ik maar een kleine glimlach zie als we samen gras maaien of boodschappen doen, terwijl die cliënt een paar maanden daarvoor nog niet zijn bed uitkwam, dát is waarvoor ik het doe.’

werken bij zeno
lees verder

Zinmakers: Romano weet wat jongeren doormaken, hij woonde zelf onder begeleiding

In de rubriek Zeno Zinmakers vertellen onze professionals over hun zin om te zorgen. In deze editie: zelfstandig zorgprofessional Romano (33). Zijn stem is zwaar en diep. Zijn manier van praten rustig. Zijn lach aanstekelijk. En lachen doet Romano veel. Want als het leven je toelacht, dan mag je teruglachen. Ja toch? Rotterdammer Romano heeft […]

In de rubriek Zeno Zinmakers vertellen onze professionals over hun zin om te zorgen. In deze editie: zelfstandig zorgprofessional Romano (33).

Zorgprofessional Romano Summerville

Zijn stem is zwaar en diep. Zijn manier van praten rustig. Zijn lach aanstekelijk. En lachen doet Romano veel. Want als het leven je toelacht, dan mag je teruglachen. Ja toch? Rotterdammer Romano heeft zijn roeping gevonden. Die lag niet in het zwembad of in de gymzaal, maar in de zorg. ‘Al op mijn zestiende was ik badmeester,’ vertelt Romano. ‘Daarna deed ik de HALO, de opleiding tot gymleraar. Jongeren de salto aanleren is leuk. Apenkooien ook. Maar elk jaar draai je hetzelfde riedeltje af. Ik merkte dat ik geïnteresseerder was in het gedrag van jongeren; en wat daar achter zat. Toen ben ik met een studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening begonnen.’

Straatschoffies

Diep van binnen wist Romano misschien altijd al dat zijn hart in die hoek lag. Hij merkte het pas echt tijdens zijn stage op Rotterdam-Zuid. Daar kwam hij via welzijnsorganisatie Thuis op Straat in contact met jongeren, die verdacht veel weg hadden van de jongere versie van zichzelf. ‘Rotterdamse straatschoffies die van alles en nog wat deden. Jongens met verkeerde vrienden, die verkeerde activiteiten ondernamen en verkeerde beslissingen namen.’ Het voorbeeld dat Romano geeft – een telefoonabonnement nemen dat je niet kunt betalen – is misschien nog wel het meest onschuldige.

Op je bek gaan

‘Ik herkende mezelf in hen,’ zegt Romano. ‘Ook heb ik die dingen gedaan in mijn jeugd. Daardoor kon ik makkelijk met hen praten. Ik zei tegen die jongens: “Luister, ik heb deze dingen ook gedaan en gezien. En ik zal je zeggen: als je daarmee doorgaat, dan denk ik zomaar dat het niet goed met je gaat aflopen.” De een luistert dan meteen, de ander moet eerst zelf op z’n bek gaan. Die komen dan later naar je toe: had ik toch maar naar je geluisterd.’

Inlevingsvermogen

Later maakt Romano de stap van welzijn naar zorg. Eerst werkt hij vijf jaar in de jeugdzorg, onder meer op kamertrainingscentra, fasehuizen, gezinshuizen en uitwijkhuizen. Ook in dit werk kan hij teren op zijn persoonlijke ervaring. ‘Ik heb zelf ook een jaar in een kamertrainingscentrum gezeten, toen het in mijn jeugd even wat minder ging. Ik weet dus wat jongeren meemaken. Negen van de tien keer zitten ze daar buiten hun schuld om. En vaak zijn ze slim genoeg. Ze hebben alleen behoefte aan structuur. Belangrijk is dat je niet direct met een oplossing of juist een sanctie komt. Laat de jongeren het eerst zelf ervaren. Als ik hen vertel dat ik ook aan hun kant van de streep heb bestaan, geeft hen dat een ander beeld. Dan luisteren ze toch sneller. Dat inlevingsvermogen is heel belangrijk. Sensitief is niet voor niets een van de kernwaarden van Zeno.’

Geen gekochte diploma’s

Romano maakte stappen sinds zijn periode in het kamertrainingscentrum. In december 2020 werd hij zzp’er, op aanraden van zijn oud-collega Daniël Schenk, die ook voor Zeno werkt. Jongeren blijven Romano’s favoriete doelgroep. Al werkte hij sindsdien ook in de gehandicaptenzorg, GGZ, ouderenzorg en als ambulant begeleider. ‘Bij Zeno wordt zoveel mogelijk rekening gehouden met mijn voorkeuren en kwaliteiten. Dat is ontzettend prettig.’ Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht: ‘Er werkt bij Zeno niemand van wie ik denk: jij hebt je diploma gekocht. Dat is lekker werken hoor!’

Negatief beeld

De afgelopen tijd werkte hij voor Zeno onder meer bij een Homerunhuis van Humanitas in Den Haag. Hier kunnen jongeren en jongvolwassenen onder begeleiding zelfstandig leren wonen. ‘Dat zijn mensen met een licht verstandelijke beperking, maar wel van een redelijk hoog niveau. Je kunt goed met hen communiceren. Dat is voor mij belangrijk. Dan kun je stappen zetten. Niet zo groot als in de jeugdzorg was gewend, maar groot genoeg om er voldoening uit te halen. Ook omdat wij vanuit Zeno onderdeel zijn van het team. Dat is niet overal zo. Soms merk je dat niet iedereen op onze komst zit te wachten. Dat komt doordat er een negatief beeld bestaat van zzp’ers. Het enige dat je kunt doen om het tegendeel te bewijzen, is goed werk leveren.’

De kracht van luisteren

Romano’s geheim? ‘Luisteren! Je kunt honderd methodieken beheersen, maar als je niet kunt luisteren, dan gaan die allemaal niet werken. Luisteren, mensen begrijpen en daarnaar handelen; dát is de basis. Als je niet luistert en zomaar een methodiek past… Tja, dan krijg je problemen’ En dat handelen, dat mag soms best een beetje buiten het boekje gaan, vindt Romano. ‘Want het gaat erom dat die cliënt van A naar B komt, hè? Dat is het enige dat telt. Zeno-professionals zijn niet alleen betrokken en deskundig. Maar we tonen ook lef.’

Zelfvertrouwen door boksen

Ook een andere kernwaarde van Zeno, vitaal, kan Romano afvinken. Hij mag dan relaxed overkomen, zijn fysiek is indrukwekkend. Boksen houdt hem fit. Hij leerde het bij de legendarische Rotterdamse boksscholen Boxing 82 en Van ’t Hof. ‘Het geeft zelfvertrouwen,’ zegt Romano. ‘Niet alleen privé, maar ook in het werk. Bepaalde bewegingen zie ik aankomen, ik schrik nergens meer van.’ Hij lacht: ‘Niet dat ik een cliënt ga neerslaan, natuurlijk. We proberen het eerst met woorden op te lossen. Maar als het toch escaleert, weet ik dat de zaak onder controle heb.’

werken bij zeno

lees verder