In de rubriek Zeno Zinmakers vertellen onze professionals over hun zin om te zorgen. In deze editie: zelfstandig zorgprofessional Daniël.
Geloven draken in God? Die vraag kreeg Daniël (37) onlangs van een cliënt. Dan kun je dus zeggen: weet ik veel. Of: nee joh, natuurlijk niet. Maar je kan ook zo doen als Daniël. Dan zeg je tegen die cliënt dat draken niet bestaan. Maar dat draken wel op dinosaurussen lijken. En dat vogels afstammen van dinosaurussen. En dan vraag je: wat denk jij, zouden vogels geloven in God? Ja, zegt die cliënt dan, ik denk wel dat vogels geloven in God. Nou, dan dinosaurussen ook. En als je dan toch denkt dat draken bestaan, vooruit, dan geloven die óók in God.
Rare vogel
Wat Daniël betreft krijgt hij elke dag zulke vragen. Waarom dat zo is? ‘Ja, ik weet niet man,’ zegt hij, ‘ik hou gewoon van gekkies, in de goede zin van het woord. Ik ben zelf ook een beetje een rare vogel. Het mag van mij best over het randje van de realiteit gaan. Mensen met psychiatrische problemen stoppen we tegenwoordig weg. Ik denk dat ze op een betere manier aan de maatschappij kunnen deelnemen. Vroeger waren dat soort mensen medicijnman of zo. Voor mij is iedereen gelijk. Ik ben zo min mogelijk veroordelend en zoveel mogelijk geïnteresseerd in iemand.’
Jeugdgevangenis
Misschien komt het omdat hij vroeger in Rotterdam zelf een boefje was, zegt Daniël. Naarmate hij volwassener werd, dacht hij: ik ga in de jeugdgevangenis werken. Kleine boze jongetjes helpen, zoals ik zelf ooit was. ‘Maar daar ervaarde ik dat je niet iemand kan helpen wanneer je tegelijkertijd ook degene bent die hem opsluit.’ Daniël kwam na een studie social work te werken in de jeugdhulpverlening. Tien jaar lang stond hij op leefgroepen met jongeren die uit huis waren geplaatst. Als zelfstandig zorgprofessional hielp hij de afgelopen tweeënhalf jaar ook cliënten met een licht verstandelijke of meervoudige beperking, psychiatrische cliënten en dak- en thuislozen. Maar jongeren gaan hem nog steeds aan het hart. Neem Bram, van wie hij al lang ambulant begeleider is. Hij levelt gewoon lekker met jongeren. Er is een connectie. Hij raakt ze en boekt resultaat.
Lachen met Leendert
Maar zijn meest bijzondere cliënt is toch wel Leendert, een wat oudere man. Daniël maakte een korte documentaire over hem, getiteld ‘De leeuw die graag Koos Alberts wilde worden’. Soms gingen ze zomaar op pad. Op de scooter naar Rotterdam. Lekker 0.0-biertjes drinken in een café. Of een schilderij maken en dat dan zomaar ergens aanbieden. ‘Je kan denken: gedoe, met een cliënt op de scooter naar Rotterdam. Maar je kan ook gewoon gáán. En dan zien hoe het gaat. Dat is wat we bij Zeno doen. Dat maakt ons anders dan andere zorgverleners. We zijn creatiever, ruimdenkender. En als ik Leendert dan zie genieten en we lachen samen ergens om… Meer heb ik niet nodig, man.’
Zorgen is fucking cool
Ruim denken, dat kun je aan Daniël wel overlaten. Niet voor niets deed hij de afgelopen jaren nog een studie filosofie aan de Erasmus Universiteit. De zin van het leven volgens hem? ‘De enige zin van het leven is zorgen. Of beter gezegd: lief zijn voor een ander. Dat is echt het enige dat zinnig is in dit leven. Als je daar ook nog geld voor krijgt, waarom zou je dan iets anders doen? Het is fucking cool als je voor iemand zorgt, je leven in dienst stelt van anderen. Ik zou echt nooit iets anders willen doen.’
werken bij zeno
