Zinmakers: Lucas droomt van het opzetten van jeugdzorgprojecten in arme landen

In de rubriek Zeno Zinmakers vertellen onze professionals over hun zin om te zorgen. In deze editie: zelfstandig zorgprofessional Lucas (29).  

Lucas at pas langs de Nieuwe Maas in Vlaardingen een pizza en speelde een potje schaak. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat hij dat deed met een oud-cliënt. Het meisje van achttien had hem gebeld; ze zat er doorheen, voelde zich gestrest nu haar schoolexamens eraan kwamen. Kom, stelde Lucas voor, we gaan even iets leuks doen. Even je hoofd leegmaken en je hart luchten. Praat maar tegen me, dan komen we er samen wel uit.

Niemand laten vallen

Het is typisch Lucas. Cliënten met wie hij werkte en een goede band opbouwde, die laat hij niet vallen. Hij is er onvoorwaardelijk voor ze, ook al kost het hem zijn vrije tijd. Al moeten het er natuurlijk geen tientallen worden. ‘Ik ben wel selectief, doe dit alleen met cliënten met wie ik een heel goede band heb opgebouwd,’ vertelt hij. ‘Als je een tijd met iemand in de jeugdzorg hebt gewerkt en iemand enorme stappen hebt zien maken, dan is het een kleine moeite om daar even twee uurtjes voor op te offeren. Ik zou het nep vinden als ik die relatie helemaal aan de kant zou schuiven, omdat zij uitgestroomd is. Ik wil gewoon dat het goed gaat met, in dit geval, dit meisje. Het was ook gewoon weer leuk om haar even te zien. Kort voor haar examen streste ze weer. Toen heb ik haar aan de telefoon gerustgesteld. Na het examen kreeg ik een bedankje. Het was goed gegaan.’

Zetjes in de rug

Het is precies de zorg die Lucas wil leveren. Hij wil zetjes in de rug geven van mensen die zelf graag vooruit willen. Intensieve zorg bieden, bijvoorbeeld bij mensen met een zware handicap, is minder zijn roeping. Hij haalt zijn energie meer uit het stimuleren van anderen. Zodat zij, eerst met ondersteuning en daarna zelfstandig, aan hun eigen groei en toekomst kunnen werken. ‘Het mooie aan werken met jongeren is dat ze nog een leven voor zich hebben. De meeste jongeren die in de jeugdzorg terechtkomen, hebben zelf niet gekozen voor de situatie waarin ze zitten. Ik heb veel schrijnende verhalen gehoord. De rode draad: een stabiele thuisbasis ontbrak. Ik wil in mijn werk graag die stabiele basis bieden, zodat ze vanuit daar verder kunnen. Ik heb veel jongeren vanaf hun twaalfde gebroken zien binnenkomen en rond hun zestiende de instelling met meer kennis en zelfvertrouwen zien verlaten. Klaar voor de volgende stap richting de maatschappij.’

Dak- en thuislozen

Lucas werkte vijf jaar als pedagogisch medewerker bij een jeugd- en opvoedhulporganisatie. Sinds een jaar is hij zelfstandig zorgprofessional. Voor Zeno werkt hij onder meer in Haarlem, bij een organisatie die dak- en thuislozen opvangt. ‘Ook dát past bij me. Je hoort de meest bizarre verhalen. Van succesvolle mensen die nooit hadden gedacht dat ze op straat zouden belandden. Door bijvoorbeeld een scheiding of financiële problemen gebeurde dat toch. Ook deze mensen hebben er niet voor gekozen, maar willen wel stappen zetten. Dus geef ik ook hen een zetje in de rug. Bij Zeno wordt goed gekeken welk type opdrachten of cliënt bij je past. Dit was echt een perfecte match.’

Straatkinderen

Waar die drang om te helpen vandaan komt? Lucas heeft wel een verklaring. ‘Ik ben altijd heel behulpzaam geweest. Dat werd vanuit huis ook gestimuleerd. Voor mijn vaders werk hebben we een tijd in het buitenland gewoond. Ik ben geboren in Mauritanië, in Noordwest-Afrika, en heb ook veel andere landen gezien. Als je daar bent geweest, besef je hoe goed we het hebben in Nederland. We kunnen klagen over de jeugdzorg – er gaat ook genoeg mis, denk aan de wachtlijsten en de verkeerde matches tussen begeleiders en jongeren. Maar we hébben tenminste zorg voor deze doelgroep. Wereldwijd zijn er nog zoveel straatkinderen. Dat is niet te bevatten voor ons.’

Ambitieuze droom

Hén wil Lucas ook helpen. ‘Ik heb al heel lang de droom om weeskinderen in Afrika te gaan helpen en mijn kennis en ervaring over de wereld te verspreiden. Die droom is waarom ik pedagogiek ben gaan studeren. Ik wil over een paar jaar jeugdzorgprojecten gaan opzetten in landen waar dit niet bestaat. Ik ben me al aan het oriënteren, maar voorlopig wil ik eerst hier nog ervaring opdoen. Want ook in Nederland zijn er nog meer dan genoeg jongeren die hulp nodig hebben.’